احمد شاملو به پرویز شاپور :

برو مرد بیدار اگر نیست کس

که دل با تو دارد همان یک نفس

همه روزگارت به تلخی گذشت

شکر چند جویی در این تلخدشت؟

 تو گل جویی ای مرد و ره پر خس است

شکر خواه را حرف تلخی بس است.

                                                                    (۱۳۳۷)